13-01-2015 Moab - Arches NP - Sand Flats - Moab





Als we vanmorgen door het venster kijken, zien we hetzelfde beeld als gisterenavond: het regent nog steeds pijpenstelen.  We wanen ons zowaar al opnieuw in Alaska... (voor diegenen die onze Alaska-blog van 2012 niet gelezen hebben: toen was het dagen aan een stuk aan het regenen).
Dat wordt dus improviseren want in Moab speelt alles zich uiteraard buiten af.

Wat is er nu in de buurt waar we iets interessants kunnen doen en waar we niet door de regen moeten lopen?  Het Visitor Center van Arches NP dan maar.  We kennen het ondertussen al van binnen en van buiten, maar daar is er toch altijd wel iets interessant te zien...en bovendien ook iets verrassends te horen zoals zal blijken...

Zoals in de voorgaande Visitor Centers is er ook hier niemand aanwezig en hebben we Ranger Kait helemaal voor ons alleen. Ze probeert ons warm te maken voor een hike in Devil's Garden en/of naar Delicate Arch.  We moeten haar echter ontgoochelen: na ons bezoek én hikes hier in december 2013 moeten we ook nu, zoals gisteren bij Bryce Canyon, ergens tot onze spijt vaststellen dat het nooit meer zo mooi wordt als toen en dat we dus ook niet echt van plan zijn om te gaan hiken in dat miezerige weer.
Dan beginnen we ook weer over koetjes en kalfjes te spreken tot ik langs mijn neus weg vraag hoe het nu eigenlijk zit met het drone-verbod in de Nationale Parken.  Daarop antwoordt ze, enigszins tot onze verbazing, dat dit pas echt van toepassing is sinds oktober 2014.  Nu weten we dus ook 100% zeker dat we in december 2013 helemaal geen regels overtreden hebben bij het maken van de video "Wild Utah From Above" én kunnen we ook vrij met haar over deze video spreken.  En dan komt de allergrootste verrassing als ze zowaar vraagt: "Are you guys Kalaman?".  We geloven echt onze oren niet: hoe legt zij nu ineens direct de link met ons?  Het blijkt dat ze de video al bekeken had met haar collega Rangers.  Wat is de wereld soms toch klein...
En het wordt nog straffer als ze zelfs mijn voornaam blijkt te kennen.  Euh...hoe kan dat nu?  Ze beheert toevallig de FB-pagina van Arches NP en vermits ik daar regelmatig foto's post van ons bezoek in december 2013 kent ze zomaar mijn naam uit haar hoofd. Heel straf.

We gaan dus niet hiken in Arches maar gaan wel nog eens naar de video kijken die hier vertoond wordt.  We hebben hem vroeger ook al gezien, maar het blijft heel interessant en leerrijk om te zien hoe al die Arches, Petrified Sand Dunes en Fins ontstaan zijn.
Als we buiten komen uit het VC is het gedaan met regenen en we besluiten om, nog maar eens, de Scenic Drive te rijden, helemaal tot het einde bij Devil's Garden.  Eigenlijk stappen maar 1x uit de auto voor een heel merkwaardig beeld van Balanced Rock, opdoemend uit de mist.


Dan rijden we opnieuw naar het hotel om eens in onze "archieven" te duiken voor een bestemming voor deze namiddag.  We willen wel eens de benen strekken, maar dan wel liefst ergens waar we niet tot onze enkels in de rode modder zakken.  En laat nu net dit, hier in Moab, zowat overal het geval zijn...behalve in de Sand Flats Area.  Die bestaat immers voor het grootste deel uit slickrock.
We rijden dus naar een gebied waar we eigenlijk nog nooit geweest zijn, namelijk ten oosten van Moab.
Dat is ook de plek van de fameuze 4x4 Trail Hell's Revenge (what's in a name...), met de al even beruchte Lion's Back (die inmiddels op Private Property ligt en dus niet meer door de 4x4 enthousiastelingen kan gereden worden).

Foto van internet, dus niet van ons.

Nadat we onze gegevens op een enveloppe geschreven hebben steken we er 5$ in voor de permit en deponeren die in de fee station.  Het ganse gebied valt immers onder de Sand Flats Recreation Area en is daardoor enkel toegankelijk na het betalen van 5$ (day use) of 10$ (overnight use).

De Sand Flats Road is zo'n 10 mijl lang en klimt naar een hoogte van 7.270ft of 2.215m.  Slechts de eerste 2 mijl zijn verharde weg, de rest is dirt road.
We zetten de GoPro op de voorruit en zijn van plan om gewoon zo ver mogelijk te rijden. Met de hoeveelheid neerslag die er de voorbije dag en nacht gevallen is willen we ook geen risico's nemen.
De dirt road valt al bij al nogal mee en onze Traverse geeft geen krimp, ook niet als we een helling oprijden waar er heel wat modder en ijs ligt.


De weg op zich is dus geen probleem, maar door het voortdurend stijgen komen we al snel in de wolken terecht en dan heeft het weinig zin om nog verder te rijden.  Omkeren dus maar en nu eindelijk de benen gaan strekken.



We weten dat er hier een bijzonder populaire mountainbike route is van zo'n 10,5 mijl, de Slickrock Bike Trail.  Die wordt echter in de winter zo goed als niet gebruikt door bikers, maar wel door hikers.
Uiteraard zijn we niet van plan om de volledige route te lopen.  Enerzijds is die veel te lang om er nu nog aan te beginnen en anderzijds situeren de 2 interessantste plekken zich binnen de eerste 5 mijl: Echo Canyon en Abyss Canyon.
Benieuwd wat dit gaat geven, want eerlijk gezegd verwachten we hier helemaal geen canyons te zien...die waren toch allemaal ten westen van Moab, in Canyonlands NP?

Na enkele minuten stappen is het al direct een gevoel van "wow, wat een omgeving".  We lopen dus inderdaad voortdurend op slickrock en van modder is hier dan ook hoegenaamd geen sprake.  Het is wel voortdurend stijgen en dalen (anders zou het voor mountainbikers ook niet bepaald leuk zijn), maar al bij al valt de lastigheid nogal mee.  We kunnen ons wel niet voorstellen om dit in de zomer te doen want er is hier uiteraard nergens bescherming tegen de zon.





Na zowat 1 mijl komen we bij het viewpoint van Echo Canyon en hoe fantastisch mooi is dit hier!  De canyon doet ons zelfs een beetje denken aan de Coyote Gulch (zie onze blog van 9 april 2014).  Gewoon adembenemend is het hier, dat hadden we nooit verwacht toen we hier naartoe reden.





Van hieruit gaat het, soms vrij steil, naar Abyss Canyon Viewpoint, zo'n 2,7 mijl verderop.




En ook hier zijn de uitzichten prachtig.





Onderstaand, ter illustratie een satellietfoto van Google Maps waarop beide canyons duidelijk te zien zijn.  Bovenaan komen ze overigens samen in de gekende Negro Bill Canyon.


We sluiten zelfs af met een streepje zon. Zou het weerbericht voor de volgende dagen (niets dan zon) dan toch kloppen?


De totale hike was zo'n 5 mijl en we komen dan ook moe, maar heel tevreden, na zowat 2,5 uur terug bij de auto.  Van 1 ding hadden we echter ontzettend veel spijt: de DJI Phantom hadden we in de auto gelaten, gewoon omdat we nooit gedacht hadden om hier zo'n mooie scenery te vinden.



Onvoorziene weersomstandigheden nopen soms tot improvisatie en dit hoeft, zoals vandaag nogmaals bleek, niet altijd een nadeel te zijn.

's Avonds gaan we, rechtover het hotel, lekker eten bij Zax.

Het weer: regen tot 10u, daarna droog en grijs. 4°C

Overnachting in Best Western Plus Greenwell Inn
Aantal km gereden: 110

4 opmerkingen:

  1. Haha, prachtig verhaal dat jullie zelfs in de VS bekendheid vergaren met jullie prachtige films!

    Geniet er nog van, Groetjes, Daniel

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Zo hebben jullie toch nog een mooie dag gehad! Jullie maken er altijd wel wat van. Geweldig, die ranger, jullie reputatie reikt, verdiend, ver!
    Hopen op droge dagen verder!
    Sabrina

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Kalamannen,
    tuurlijk kent iedereen jullie inmiddels!
    volgens mij zijn jullie vlak bij de Olympic torch geweest, staat op de site van Synnatschke.
    groet Ivonn

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ivonn, die staat nog zowat 8 mijl verder dan tot waar wij gereden zijn. Het had ook totaal geen zin om verder te rijden want de mist werd echt heel dicht. Misschien een volgende keer ;-).

    BeantwoordenVerwijderen