15-01-2015 Moab - Grandstaff Canyon (Negro Bill Canyon) - Sand Flats Road - Moab




Vandaag nog geen Druid Arch. Een telefoontje naar het BLM-kantoor in Monticello leerde ons dat de Cigarette Springs Road nog bedekt ligt met zo'n 20cm sneeuw. Deze dirt road gaat naar The Citadel en dat schrappen we dus definitief, voor dit verlof althans.  Dat houdt in dat we een dag extra hebben om hier in Moab te blijven en dat we dus pas morgen de langste hike van dit verlof doen, zo'n 18km naar Druid Arch...als we morgen tenminste geen melding vinden op het uithangbord bij het Visitor Center van The Needles dat de trail te gevaarlijk is.  Dat gebied ligt immers heel wat hoger dan Moab en het is goed mogelijk dat er heel wat sneeuw en ijs ligt.  Hoe dan ook rijden we er morgen naar toe.

Deze morgen was het stevig gevroren en we moesten de voorruit eerst ijsvrij maken vooraleer we konden vertrekken richting de Delta Pool.
Dit is een plas water, in de vorm van een delta, die bovenop een butte ligt. Men kan van daar echter heel mooie foto's  maken door de Merrimac Butte te laten reflecteren in het water.
Eigenlijk was het een beetje zinloos vermits het zo hard gevroren had en er dus enkel ijs zou liggen, maar we wilden het toch eens zien, al was het maar voor een andere keer.
In het begin lag de dirt road er vrij goed bij, want hard bevroren. We moesten echter ook door een wash en de beide kanten waren behoorlijk weggespoeld zodat het een diep afrijden en oprijden werd, doch zonder noemenswaardige problemen voor deze, toch wel heel goede, auto. Naarmate we verder de dirt road opreden werd die echter steeds slechter en begon het oppervlak, door de warmte van de zon, hier en daar al behoorlijk modderig te worden.
Op een bepaald ogenblik werd het zo slecht dat we maar, wijselijk, besloten hebben om terug te draaien.  Misschien zou het nog wel gelukt zijn om er te geraken, maar hoe zou de ondergrond er bijgelegen hebben eens we zowat 2 uur verder waren en het dus al goed was gaan dooien?  Dit was ons het risico op vastrijden niet waard. De helletocht naar de Bisti Badlands heeft ons immers veel geleerd (zie blog 10 april 2013).

Er zijn soms van die zaken die telkens weer op de planning staan en toch, om één of andere reden, nooit gedaan worden. Dergelijke hike is de Negro Bill Canyon Trail (PS: in oktober 2017 werd de naam van deze canyon aangepast naar "Grandstaff Canyon"). Iedere reis naar het Zuidwesten stond die gepland, maar toch voerden we hem telkens weer af omdat we vonden dat er wellicht mooiere zaken waren.
Vandaag was dus de ideale gelegenheid om deze hike nu eens wél te doen. En we kunnen nu al zeggen: wat zijn we stom geweest om die nooit te doen, want het is een absolute aanrader. Meer nog, wellicht in elk seizoen is dat een must-do voor iemand die in de buurt van Moab is.

De trailhead ligt langs de UT-128 (één van mooiste wegen in de regio). Zoals gewoonlijk in deze periode zijn we er helemaal alleen. Het is echter wel een vrij grote parking, wat ons doet vermoeden dat dit een heel drukke trail kan zijn buiten de wintermaanden.


De totale lengte (heen en terug, dus geen loop) is zo'n 4 mijl en er is 330ft hoogteverschil. Het is al bij al een vrij eenvoudige hike waarbij wel zo'n 10 keer de rivier moet overgestoken worden. Er liggen wel overal rotsen om dat te doen, zodat we onze schoenen, al was het soms maar nipt, droog konden houden. Als de rivier hoger staat kunnen waterbestendige schoenen echter wel een must zijn.





In de zomer zal het stappen langs de kabbelende rivier ongetwijfeld een verkoelend gevoel geven. De canyon is ook omgeven door hoge rotswanden zodat er heel wat schaduw is. In de lente moet het dan weer heel mooi zijn om al die bomen en planten opnieuw te zien ontwaken uit hun winterslaap.
Hier echter wel een belangrijke waarschuwing: raak zeker nooit het bijzonder giftige Poison Ivy/Gifsumak aan, want dat kan bij sommige mensen heel heftige allergische uitslag veroorzaken.

Maar wat is het leuke ervan dan in de winter? Wel, we hebben genoten van de eerste tot de laatste meter. Uiteraard van de absolute stilte, enkel onderbroken door de rivier en een zeldzame kraai, maar ook door de totale, overweldigende omgeving. Het steeds weer oversteken van de rivier zorgt tevens voor wat avontuur.


We kregen ook onverwacht iets anders voorgeschoteld: over een afstand van zo'n 100m waren alle planten enig mooi bedekt met een rijmlaagje. Op deze plaats komt de zon duidelijk nooit tijdens de winter.










Het einde van de trail is overigens een grote beloning, want daar is de Morning Glory Arch, met zijn 243ft (74m) de zesde langste natuurlijke overspanning van de Verenigde Staten.
De arch is, door het feit dat ze heel dicht bij canyonwand ligt, niet makkelijk te fotograferen. Van op afstand denkt men eerder aan een alkoof en niet aan een losstaande arch.






Onderstaande interactieve afbeelding geeft een heel goed beeld van het einde van de trail én van de Morning Glory Arch. Er kan in deze afbeelding geklikt worden om in- en uit te zoomen en 360° (ook boven en onder) rond te kijken.



Zoals de naam het zegt ligt die enkel 's morgens vroeg in de zon, en dan ook enkel in de zomer. Voor ons maakte het dus niet uit wanneer we er waren, vermits de zon er in de winter toch nooit komt. Het is vooral hier dat het uitkijken is voor de Poison Ivy/Gifsumak, maar uiteraard vandaag niet.
Heel merkwaardig ook om zien hoe de rivier hier echt, als niet meer dan een waterstraaltje, uit de rotsen ontspringt.


We blijven hier een tijdje genieten van de stilte en maken ook enkele luchtbeelden met de DJI (de eerste nog maar van deze vakantie). Zie tevens onze laatste video "Surreal Landscapes".




Na een tijdje vangen we de terugweg aan.




We stoppen nog eens bij de zowat grootste ijskegels die we ooit gezien hebben.

 


































 
 







































































De terugweg is makkelijker vermits het zo goed als voortdurend dalen is tot bij de trailhead, waar we na zowat 3u30 terug aankomen.


We hadden nooit gedacht dat we er zo lang zouden over doen, maar we hebben ook heel wat lange fotostops ingelast.  Vooral bij de met rijm bedekte planten hebben we van alles en nog wat geprobeerd.
We kunnen niet genoeg benadrukken wat een mooie hike dit is en foei aan ons eigen adres omdat we die bij vorige reizen altijd naar het achterplan verschoven hebben.  Daarmee krijgt de Negro Bill Canyon Trail nu alsnog de eer die hij verdient.

Eergisteren reden we een stuk van de Sand Flats Road, tot we omwille van de dichte mist rechtsomkeer dienden te maken. Vandaag is er geen wolkje aan de lucht en hebben we nog heel wat tijd over.  Dus, waarom dat niet nog eens doen? Vermits de weg zowat loodrecht op de La Sal Mountains staat kan dit niet anders dan schitterende uitzichten geven.
Bovendien willen we ook eens naar de Elvis Hammer/Olympic Torch.

De weg start inderdaad met enig mooie uitzichten op de La Sal Mountains en gelukkig hebben we de GoPro op de voorruit staan.
Na een tijdje wordt de dirt road echter heel slecht door modder en sneeuw. Het is wel even raar opkijken dat hier nog zo veel sneeuw ligt.  De GPS zegt ons echter dat we boven de 7.000ft (2.130m) zijn, waardoor al die sneeuw al iets meer te begrijpen is. We stappen enkele keren uit om te voelen of de ondergrond nog hard genoeg is om verder te rijden.  Voordeel is wel dat we zo goed als voortdurend stijgen.  Echt vastrijden zullen we dus wel niet doen, we kunnen immers altijd nog, dalend, terug achteruit.

--> onderstaande video's worden aan 1,5x de werkelijke snelheid weergegeven <--





We rijden soms door heel diepe sneeuw, maar we kunnen overal de bandensporen volgen. De auto heeft er dan ook niet echt veel moeite meer om ons tot bij de trailhead te brengen.




Maar wat de auto wél kon, kunnen wij duidelijk niet. Door de vele sneeuw is er immers helemaal geen trail, pad of wat dan ook te zien. We hebben wel de track in onze wandel-gps, maar door dergelijk diepe sneeuw is het absoluut onbegonnen én ook onverantwoord om verder te gaan. Het gaat bovendien voortdurend door struiken en over rotsen. Men weet dus nooit wat de sneeuw verbergt.


We besluiten dus om terug te keren naar Moab. Het draaien gaat echter niet zonder slag of stoot vermits de kanten van de weg volgepakt liggen met sneeuw. Na een 5-tal keer is de auto uiteindelijk toch gedraaid en kunnen we terug.
Dat is uiteraard inherent aan reizen in de winter, maar ook dit hoort bij het avontuur.  Men moet echter altijd de veiligheid laten primeren op de drang om iets nieuw te zien.



We sluiten de dag opnieuw af met een heerlijk beeld van de La Sal Mountains, badend in de zon.


Het weer: wolkeloze lucht bij zo'n 8°C.  De zon gaf echt warmte en ons aangezicht ziet zelfs behoorlijk rood.

Overnachting in Best Western Plus Greenwell Inn
Aantal km gereden:120

2 opmerkingen:

  1. Wat een mooi verslag weer! Met prachtige foto's. Goed dat jullie Negro Bill canyon hebben gedaan, die staat bij ons op de planning voor mei.
    Sabrina

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooie foto's en duidelijk een erg mooie wandeling. Leen

    BeantwoordenVerwijderen